2015-09-09

Bez cukru


Zaczął się kolejny rok szkolny. Jest radość Heli, spotkania z przyjaciółką, nowi znajomi, obowiązki. Jest gotowość Gucia, żeby coraz więcej brać na siebie. Krok po kroku, pomału, ale widzę jak szkoła jest coraz bardziej jego, a nie moja.
Jest też moje ogromne zmęczenie, mimo pomocy innych osób, trudno pogodzić różne zmiany (godziny) w szkole, różne budynki (ciasnota) troje dzieci i ich, i moje potrzeby.
Jest brak WIDZENIA dzieci przez dorosłych. Bo czy gdyby ktoś widział, na prawdę widział te rozbrykane dzieci, kazałby im siedzieć w tych ciasnych klasach, na twardych ławkach? Stawiał stopnie i wmawiał, że muszą się bardziej starać?
Starają się cały czas...potrzebują tylko wsparcia, nie narzucania sztywnych ram.
Nawet na dodatkowych zajęciach zabawowo-muzycznych dla Danusi, gdzie w teorii pani miała podążać za dziećmi, oczekiwano jednak (od 2 latki!!!), że ta się dostosuje ... Na szczęście tam byłam i obroniłam Dankę, stanęłam za JEJ tempem zbliżania się do nowej pani, nowych dzieci, w nowej sali... byłe gotowa dokładnie, kiedy zajęcia się skończyły, hahaha I co? Koniec świata? za tydzień może będzie gotowa w połowie, a może nie. Nie mam zgody na przyciskanie jej.
Ciekawe są też nowe przepisy o sklepikach... produkty bez cukru... te półki uginały się w zeszłym roku, a w tym? Ciekawa jestem czym się zapełnią?

5 komentarzy:

Anonimowy pisze...

Witaj Kasiu!

W naszym sklepiku szkolnym podobnie - pustawo!
Ale można nabyć np. ciastka owsiane pieczone przez właścicieli sklepiku, owoce (np. figi widziałam ostatnio!), kukurydza gotowana, tosty pełnoziarniste zapiekane z serem i szynką - zamiast tych okropnych "pizzerek". I wreszcie moja Wiktoria zadowala się zabieranymi słodyczami domowej produkcjii - lepsz takie niż żadne;))Cudownie!

Pozdrawiam Was cieplutko - stała - cicha- czytelniczka!

Dagmara

fabma pisze...

uwielbiam absolutnie twoje wpisy od samego poczatku ale ostatnio to sie w nich zakochuje!:-)tyle w nich ciepla, spokoju, zrozumienia dla siebie i innych.Czasem z z zazdroscia je czytam bo ja nie potrafie znalesc ani tyle wewnetrznej sily ani spokoju

Katarzyna Gałązka pisze...

Fabma, dziekuje. Dobrze wiedziec ze dla kogos to ma sens.

Kaja pisze...

ja czuję jak Fabma :)) żałuję, że nie mieszkacie w KRakowie :)

Anonimowy pisze...

Mnie troche przeraza stan: jak nie ma cukru, to nie ma co podac.

I juz slysze tych nauczycieli: ze nic to nie da, bo dzieci z domu przyniosa, albo po drodze w markecie kupia.

A jest przeciez tyyyle mozliwosci, by w ramach lekcji/projektow/wspolnych przerw sniadaniowych w klasie z nauczycielem, ktory tez je zdrowe rzecz cos zrobic.
Nie lubie tego polskiego "niedasie".

arbuz