2015-09-30

Buty. Bez lęku.

... lato mija...zwyczajem naszym było wpadanie na plac zabaw i zrzucanie butów. I dziś Hela z Basią zrobiły to samo. Zawołałam je i powiedziałam: dziś jest zimno, zwracajcie uwagę jak się mają wasze stopy"... po 5 minutach poszły założyć buty... ostatnio doświadczam tego, że coraz częściej jest mi lżej. Coraz częściej udaje mi się nie brać na siebie nadmiernej odpowiedzialności za kogoś. Nawet małego. Bez lęku żyje się lepiej. I dobrze jest ufać dzieciorom. I uczyć ich zaufania do samych siebie.

Seminarium po raz drugi. Każde jest inne, wiadomo:)

Seminarium to życie, hahaha... wiadomo, prawda? Mam szkielet wiedzy merytorycznej, a reszta, całe mięso to ja. Nagle spięły się ze sobą wszystkie te warsztaty, kłótnie i poszukiwania rozwiązań, zmagania, dzielenie się z innymi, słuchanie opowieści, czucie, bycie...wszystko. Moje życie napędza kolejne seminarium. Seminarium zmienia moje życie, które z kolei napędza kolejne seminarium, które...aaaa. Dziękuję. Wielka radość z tego co dziś tu. I jak.

2015-09-28

Zaproszenie

Niedawno wśród linków pojawił się nowy: Dobra Relacja- bardzo polecam to miejsce. Dobre miejsce.

Odwaga

Anna Świrszczyńska


ODWAGA

Nie będę niewolnicą żadnej miłości.
Nikomu
nie oddam celu swego życia,
swego prawa do nieustającego rośnięcia
aż po ostatni oddech.

Spętana ciemnym instynktem macierzyństwa,
spragniona czułości jak astmatyk powietrza,
z jakim mozołem buduję w sobie
swój piękny człowieczy egoizm,
zastrzeżony od wieków
dla mężczyzny.

Przeciw mnie
są wszystkie cywilizacje świata,
wszystkie święte księgi ludzkości
pisane przez mistycznych aniołów
wymownym piórem z błyskawicy.

w dziesięciu wytwornie omszałych językach
grozi mi potępieniem
na ziemi i w wiecznym niebie.

Przeciw mnie
jest moje własne serce.
Tresowane przez tysiąclecia
w okrutnej cnocie ofiary.

2015-09-26

Szpieginie

Wiadomo, co myślę o szkole, wiadomo? No tak. Ale jest też aspekt "przyjaźni"... aspekt najważniejszy, najdonioślejszy i przecudowny. Bo po szkole bierze się przyjaciółkę Baśkę za rękę i wędruje się, i bawi się i zbiera kasztany... i udaje szpiegów - zastanawiając, jak to dobrze odmienić z polską żeńską końcówką: Szpieginie? Szpiegówki? Szpieżynki? I zdejmuje się buty i biega z rozwianym włosem po piasku, po placu zabaw, po świecie...

Karamba

Dziś Filmowe Śniadanie w Tarabooku:) Przed filmami jeszcze trochę czytaliśmy, trochę gadaliśmy (pierwszy raz czytaliśmy o Pamelo i wreszcie nas porwał ten różowy słonik!) ... i w pewnym momencie Gucio zapytał: "Mamo, kiedy była ta bitwa Karabela?" ...odpowiedziałam, a zanim minęła sekunda Hela całkiem ze swojego świata zapytała: "Mamo ile miałaś lat jak rodziłaś?"
Trudno mi było to przez chwilę pomieścić...odpowiedziałam, ale pozostało we mnie ogromne wrażenie jak czasem różni się świat tych dwojga.

2015-09-23

Seminarium inspirujące

Za mną pierwsze seminarium inspirujące, na którym wystąpiłam w roli trenerki. To duże wyzwanie i wielkie emocje: wystąpienie publiczne plus dzielenie się swoimi emocjami, przykładami ze swojego życia. Jestem baaardzo zmęczona ale i zadowolona. Mój mózg bez ustanku analizuje, co zrobić lepiej następnym razem, a co powtórzyć. Budzę się w nocy, notuję na karteczkach... Czuję się na takich obrotach, na jakie dawno nie wchodziłam:) Mam nadzieję, że te seminaria, to odrobina światła dla ludzi, którzy na nie przychodzą. Dla mnie są wielką inspiracją.
rys. z pięknej książki o Pieńku

2015-09-14

2015-09-11

Szkoła

Od rana dziś krzyczała: "Mamo! Tylko się nie spóźniaj. Przyjdź po mnie!" "Czyli nie chcesz zostać na świetlicy?" "Nieee! Pani już (sic!) wczoraj nie krzyczała, ale nie chcę! Dobrze?"
Tak, oczywiście, że dobrze. Przecież nie zostawię jej na świetlicy, gdzie trzeba mieć nadzieję, że pani nie będzie dziś krzyczała... I nie zostawię jej na świetlicy gdzie jest tak ciasno, że dzieci są jedno koło drugiego, bez powietrza... bez jakiejś niezbędnej dla higieny psychicznej przestrzeni, nie mówiąc już o miejscu do zabawy. I nie, nie dziwię się paniom, że nie wyrabiają. Nie mam zgody, żeby się na moje dziecko darły, ale też widzę, że ci ludzie pracują w ciężkich warunkach... Bo mamy szkołę w trzech budynkach i na dwie zmiany... bo jest tyle dzieci... bo ta reforma dzieje się naszym kosztem. Kosztem dzieci, rodziców i nauczycieli. I nie wierzę, że nie będzie za to kiedyś rachunku.
Teraz biegam między budynkami, próbując zdążyć, bo cóż, że kiedy w jednym Hela zaczyna zajęcia, Gutek w innym kończy. I tego się fizycznie nie da pogodzić, no ale trzeba. A Danka sobie ze mną biega. Wrrrrr. Jestem mocno wkurzona i mocno wykończona.

Proszę!

Mamo, mogę bez bucików, proszę proszę..!
Dziś większość drogi na plac zabaw przeszła na piechotę...boso. (Hela i Gucio też mieli kiedyś ten etap.) Na placu zabaw ja też zdjęłam buty, poturlałam się po piasku, pogrzałam na słońcu. Było mi tak organicznie do szpiku kości dobrze. Ciężko jest odpowiadać na potrzeby trójki różnych dzieci. Kiedy chcą czegoś jednocześnie, jestem w kropce. W rozpaczy czasem. A jednocześnie uczę się w tym wszystkim widzieć jeszcze siebie i swoje potrzeby. Na ile to możliwe stawiać je na pierwszym miejscu. Tak, żeby mieć z czego czerpać, kiedy oni potrzebują. Czyli ten kłopot staje się lekcją. Bardzo potrzebną lekcją.
Dziś Gucio gadał sobie z kolegą, Hela biegała między dziećmi, Danka kopała w piasku...co jakiś czas każde coś ode mnie chciało, dawałam im kawałek uwagi i znów wystawiałam się do słońca. Ładowałam baterie.
Potrzeby. Powraca temat karmienia. Chciałabym już skończyć, ale widzę wielką potrzebę Danki i czekam na jakiś znak, moment, jakieś przesilenie, cokolwiek. Jakby czuła, że jest w kłopocie, haha, bo w nocy prawie się nie budzi...prawie... ech. Tak bym chciała jej zaufać, poczekać na jej gotowość, a jednocześnie nie przegapić swojej granicy.
Myślę też o różnych emocjach. Ile się nauczyłam... O ile łatwiej mi dziś niż wczoraj. Nie ma napięcia, kiedy Danka się złości. I nie chodzi o to, że wyrażam swoją akceptację. Po prostu czuję tę akceptację... Dziś Danka chciała spać, a ja jeszcze poszłam na chwilę do łazienki. I to było dla niej za dużo. Zaczęła płakać. Przybiegła Hela, żeby ją pocieszyć, no i oberwała. Danka ją uderzyła, krzycząc: głupia jesteś! Pocieszyłam Helę i Dankę. Przytuliłam Helę, mówiąc, że Helę to boli. Przytuliłam Dankę. "Zezłościłaś się? Trudno było czekać?" "Tak. Zezłościłam się na Helę". Poszłyśmy na karmienie i zasypianie. Po jakimś czasie Danka zaczęła znów ten temat: "zezłościłam się. Na wszystkich" "Tak?" Zezłościłam się na Helę. I na Gucia." Chwila ciszy. Oddech. "I na ciebie. Zezłościłam się na ciebie!" Potwierdzam. Przytulam. Po chwili ciszy Danka już innym, rozczulającym tonem: "Przepraszam. Przepraszam. Przepraaaszaaam..."
Za każde zaufanie, za każde odpuszczenie napięcia, za każde ogarnięcie sercem... wzruszenie, nagroda. Trochę łatwiej zaufać kolejny raz. I kolejny. Kiedy dziś wkurzyłam Gucia napisał mi kilka pełnych emotikonów smsow. Smsy od chłopca z pokoju obok.... Po jakimś czasie spotkaliśmy się i spontanicznie mu podziękowałam za te wiadomości. "Dziekuję. Teraz wiem jak się czułeś" Po pierwszej nieufnej minie, nastąpiło spuszczenie powietrza i powiedział: "czasem fajnie jest wysłać smsa, bo to łatwiej niż powiedzieć. " No tak. Ja też tak robię.
Bardzo utkwiło mi w głowie pewne zdanie o wychowaniu. Że dzieci zapamiętają atmosferę domu. Ciekawa jestem jak ocenią nasze rodzicielstwo już jako dorośli. Ciekawa jestem czego jeszcze się nauczę. PS. Nie zapominajcie. Czasem wrzeszczę.

Nagle ... etap kolorowania

Dotykam! Dotykam!

Spontaniczny spacer nad Wisłę

2015-09-09

Bez cukru


Zaczął się kolejny rok szkolny. Jest radość Heli, spotkania z przyjaciółką, nowi znajomi, obowiązki. Jest gotowość Gucia, żeby coraz więcej brać na siebie. Krok po kroku, pomału, ale widzę jak szkoła jest coraz bardziej jego, a nie moja.
Jest też moje ogromne zmęczenie, mimo pomocy innych osób, trudno pogodzić różne zmiany (godziny) w szkole, różne budynki (ciasnota) troje dzieci i ich, i moje potrzeby.
Jest brak WIDZENIA dzieci przez dorosłych. Bo czy gdyby ktoś widział, na prawdę widział te rozbrykane dzieci, kazałby im siedzieć w tych ciasnych klasach, na twardych ławkach? Stawiał stopnie i wmawiał, że muszą się bardziej starać?
Starają się cały czas...potrzebują tylko wsparcia, nie narzucania sztywnych ram.
Nawet na dodatkowych zajęciach zabawowo-muzycznych dla Danusi, gdzie w teorii pani miała podążać za dziećmi, oczekiwano jednak (od 2 latki!!!), że ta się dostosuje ... Na szczęście tam byłam i obroniłam Dankę, stanęłam za JEJ tempem zbliżania się do nowej pani, nowych dzieci, w nowej sali... byłe gotowa dokładnie, kiedy zajęcia się skończyły, hahaha I co? Koniec świata? za tydzień może będzie gotowa w połowie, a może nie. Nie mam zgody na przyciskanie jej.
Ciekawe są też nowe przepisy o sklepikach... produkty bez cukru... te półki uginały się w zeszłym roku, a w tym? Ciekawa jestem czym się zapełnią?

2015-09-04

Wymyślamy najfajniejszy dla nas plac zabaw

A chłopcy tak...

Uwielbiam różne aktywności dzieci

LOVE

Apel. Życie jak Plac Zabaw

Stoi dziecko na placu zabaw i się rozgląda...ale ...szał! Co by tu porobić...pobiega za bratem, pobiega za siostrą, kamieniem rzuci...
ach

To mój prywatny APEL..
Spójrzmy na plac zabaw jak na plac zabaw DLA DZIECI. Zróbmy sobie takie ćwiczenie, taki mały koan codzienny...nie wtrącajmy się, nie biegnijmy zaraz koło nogi dziecka, nie trąbmy i na boga! Nie mówmy w kółko NIE NIE NIE... Pobądźmy obok...popatrzmy jaki dzień ładny, pogadajmy z sąsiadką, albo jakimś fajnym panem z wąsem czy bez...
ach
I jeszcze jedno...NIKT nie powiedział, że urządzenia na placu zabaw służą tylko do „właściwego” użytku... Zjeżdżalnia to nie tylko zjeżdżalnia, o nie...to wspaniały przyrząd do wbiegania pod górę po śliskim! To też instrument – można walić, obrzucać kamieniami (kiedy nikogo na niej nie ma, hahah) piaskiem...itd
MOŻNA!
Po prostu trzeba odetchnąć i ...zostawiać to dzieciom.
Nie martwić się, że zamiast na wypasionej pajęczynie, wiszą na płocie, że zamiast czegoś tam, bawią się kijkiem.

Wizyty na placu zabaw mnie ...wykańczają. Zewsząd NIE NIE NIE przeproś nie wolno nie tak siak baw się jak trzeba tyle tu dzieci a TYLKO TY RZUCASZ PIASKIEM!!!!aaaaa

Rodzice – szczególnie ci MY wychowani w systemie (wina kara strach posłuch) potrzebujemy się tego uczyć...wiem... potrzebujemy się przebiajć przez własne dzieciństwo, pełne bólu i zakazów, żeby dać oddech naszym dzieciom. Róbmy to... Róbmy to, bo zaraz przestaną nam wierzyć. Ile mamy lat żeby się z nimi
zakumplować ? 10? 11?
Zorientują się, że te zakazy to NASZA sztywność, strach, ograniczenia.. nasz przestrach co inni pomyślą...
Pobiegną w świat – a my co? Ciągle tak po tej samej zjeżdżalni? Góra dół góra dół...

W Holandii są place zabaw o wdzięcznej nazwie „Błoto w gaciach”, W Pradze Czeskiem wspaniały wodny plac zabaw itd. itd... ale to wszystko jest mniej ważne, i tak najważniejsze jest co mamy w głowie – chodzenie po linijce, czy odrobinę wolności.
Amen.