Wspólnie

Gucio coraz więcej i chętniej kontaktuje się z Lenką. Widać, że w jakimś sensie "przyjął" jej istnienie i w dodatku zauważył, że można się już jako tako z nią pobawić.
Udało mi się też nauczyć go, że zamiast zabierać jej zabawki, może się z nią wymieniać. I takie transakcje idą im całkiem nieźle.


Gucio potrafi uchwycić najpiękniejsze Lenkowe uśmiechy. To jego zdjęcie:)
***
A dziś w dodatku... usnęli w tym samym czasie, razem, tylko w osobnych łóżeczkach.
Bałam się jak to będzie, czy Gucio zaakceptuje zmianę w swoim rytuale, ale jakby jej w ogóle nie zauważył. Myślę, ze Lena na tyle wrosła mu w krajobraz, że zapomniał, że normalnie jej przy usypianiu nie ma:)
Przeczytaliśmy książeczkę. Lenka bawiła się u mnie na kolanach dinozaurem. Potem ją karmiłam, a z nim jeszcze trochę rozmawiałam...
- Dlaczego nie widać snów?
- Widać, przecież kiedy ci się śni, widzisz to w swojej głowie.
- Ale kogoś sny...
- No nie, ja nie widzę twoich snów. Ani ty moich. Możemy je sobie opowiedzieć.
- Jak by to było, gdybyśmy widzieli swoje sny?...
I to było ostatnie zdanie Gucia przed zaśnięciem.

Pamiętam, że kiedy był bardzo mały dziwiłam się, że ma własne sny. Że może być coś w nim, czego nie wiem. Co jest tajemnicą. W miarę jego rośnięcia tajemnic jest coraz więcej. Ale już się z tym trochę oswoiłam.


Lenka idzie w ślady brata... Nie wypuściła dinozaura, nawet kiedy ją przenosiłam (śpiącą) do jej łóżeczka...